Nie było teraz czasu na pisanie. W ogóle mam teraz mniej czasu na komputer. To co robię w internecie najczęściej udaje mi się ogarnąć przez telefon – to jest pocieszające, dzięki temu jestem w stanie lepiej zarządzać czasem.
Po wakacjach (raptem 2 tygodniowych) nagle mam masę badań i wizyt lekarskich, a jak wracam z nich (szczególnie w taki upał jakiego można było doświadczyć w ostatnich dniach), to uwierzcie – człowiekowi odechciewa się już wszystkiego.
W te najgorsze dni radziliśmy sobie tylko dzięki zimnym prysznicom, wiatrakowi i hektolitrom wody mineralnej. Nawet koty nie miały nic przeciwko, jak przecierałam im futerka mokrym ręcznikiem, wręcz ustawiały się w kolejce... Chętnie też korzystały z takiego wynalazku jak mokra szmata leżąca na podłodze. Woda zmieniana co 2-3 godziny (na zimną plus często wrzucałam im do miseczek z piciem po kostce lodu)… I jakoś się udało. Dziękuję Bogu, że upały się skończyły, teraz mogę zacząć wreszcie oddychać…
Mamy teraz trochę zmartwień głównie w pracy (a może powinnam powiedzieć ex-pracy) mojego męża. Nie będę się rozpisywać, bo to w gruncie rzeczy nie dotyczy mnie bezpośrednio, jednak mimo wszystko dostarcza mi pewną dawkę stresu. Ale teraz będzie już tylko lepiej, zmiana pracy powinna rozwiązać problemy.
Ja też intensywnie szukam pracy. Tak, ciąża nie jest dla mnie żadnym ograniczeniem w tej kwestii. Do rozwiązania mogę normalnie pracować, potem nie widzę kłopotu w pracy zdalnej i kilka razy w miesiącu w biurze. Jestem zorganizowana i terminowa, więc wiem, że sobie poradzę. Studiowałam dziennie przez ostatnie 2 lata i robiłam kilka projektów w tym czasie. Nigdy nie miałam kłopotów z ilością obowiązków i pogodzeniem uczelni z pracą. Tak więc dlaczego teraz miałabym mieć problem z pogodzeniem urlopu macierzyńskiego z pracą?
Tak więc latam na rozmowy, ale póki co niewiele z nich wynika. Mój brzuch jest do tej pory narzędziem odstraszającym potencjalnych pracodawców, mimo, że otwarcie informuję ich o swoich możliwościach i umiejętnościach organizacyjnych, a oni przecież i tak zawsze dają umowę na okres próbny, ewentualnie śmieciową formę zatrudnienia (dzięki czemu mogą się w razie czego szybko wycofać z ewentualnej współpracy ze mną).
Ale to są właśnie polskie realia. Coraz bardziej zastanawiam się nad możliwością wyjazdu za granicę, ale nie wiem czy wytrzymam to psychicznie.
Martwi mnie fakt, że siedzę w domu i robię za przysłowiową „kurę”. Nie chcę tego, źle się czuję w tej roli, nie chciałabym, żeby moja córka patrzyła na mnie w ten sposób – matka opiernicza się w domu, a tatuś pracuje… Czuję się przez to wszystko totalnie bezużyteczna i niedoceniona. Wcześniej dyskwalifikowały mnie studia dzienne, a teraz ciąża. Boję się, że żadne dziecko nie chciałoby mieć matki, do której bez przerwy przyczepiona jest plakietka „życiowy nieudacznik”, bądź „ofiara losu”. Córka chciałaby mieć mamę, która będzie jej autorytetem. A ze mnie jaki autorytet?
Bez pracy i bez perspektyw, na dodatek jestem cholerykiem, więc łatwo mnie zirytować i szybko się załamuję, kiedy wszystko idzie pod górkę. Dlatego jestem już zmęczona wiecznym szukaniem pracy, marnowaniem czasu na jeżdżenie z rozmowy na rozmowę, kiedy widzę, że nic z tych rozmów nie wynika. Ok, żadna praca nie hańbi, mogłabym iść pracować w sklepie na kasie, ale ja chcę od życia trochę więcej, chcę się rozwijać, pracować w fajnym zespole, mieć jakieś perspektywy… Może wymagam od życia zbyt wiele…?
Ok, koniec marudzenia.
Moja wena twórcza ostatnio przerodziła się w uszycie 3 kocyków i maskotki dla córci. Natomiast ze skrawków powstało kilkanaście masKOTKÓW, które będą sprzedane charytatywnie przez Koterię. Prawdopodobnie pojawią się na pikniku w Kafce we wrześniu. Jeśli coś zostanie po pikniku, to pewnie pojedzie na wystawy kotów (gdzie również fundacja się czasem wystawia). Czasem mam taki dryg, że szyłabym i szyła. To bardzo często poprawia humor.
Po wakacjach (raptem 2 tygodniowych) nagle mam masę badań i wizyt lekarskich, a jak wracam z nich (szczególnie w taki upał jakiego można było doświadczyć w ostatnich dniach), to uwierzcie – człowiekowi odechciewa się już wszystkiego.
W te najgorsze dni radziliśmy sobie tylko dzięki zimnym prysznicom, wiatrakowi i hektolitrom wody mineralnej. Nawet koty nie miały nic przeciwko, jak przecierałam im futerka mokrym ręcznikiem, wręcz ustawiały się w kolejce... Chętnie też korzystały z takiego wynalazku jak mokra szmata leżąca na podłodze. Woda zmieniana co 2-3 godziny (na zimną plus często wrzucałam im do miseczek z piciem po kostce lodu)… I jakoś się udało. Dziękuję Bogu, że upały się skończyły, teraz mogę zacząć wreszcie oddychać…
Mamy teraz trochę zmartwień głównie w pracy (a może powinnam powiedzieć ex-pracy) mojego męża. Nie będę się rozpisywać, bo to w gruncie rzeczy nie dotyczy mnie bezpośrednio, jednak mimo wszystko dostarcza mi pewną dawkę stresu. Ale teraz będzie już tylko lepiej, zmiana pracy powinna rozwiązać problemy.
Ja też intensywnie szukam pracy. Tak, ciąża nie jest dla mnie żadnym ograniczeniem w tej kwestii. Do rozwiązania mogę normalnie pracować, potem nie widzę kłopotu w pracy zdalnej i kilka razy w miesiącu w biurze. Jestem zorganizowana i terminowa, więc wiem, że sobie poradzę. Studiowałam dziennie przez ostatnie 2 lata i robiłam kilka projektów w tym czasie. Nigdy nie miałam kłopotów z ilością obowiązków i pogodzeniem uczelni z pracą. Tak więc dlaczego teraz miałabym mieć problem z pogodzeniem urlopu macierzyńskiego z pracą?
Tak więc latam na rozmowy, ale póki co niewiele z nich wynika. Mój brzuch jest do tej pory narzędziem odstraszającym potencjalnych pracodawców, mimo, że otwarcie informuję ich o swoich możliwościach i umiejętnościach organizacyjnych, a oni przecież i tak zawsze dają umowę na okres próbny, ewentualnie śmieciową formę zatrudnienia (dzięki czemu mogą się w razie czego szybko wycofać z ewentualnej współpracy ze mną).
Ale to są właśnie polskie realia. Coraz bardziej zastanawiam się nad możliwością wyjazdu za granicę, ale nie wiem czy wytrzymam to psychicznie.
Martwi mnie fakt, że siedzę w domu i robię za przysłowiową „kurę”. Nie chcę tego, źle się czuję w tej roli, nie chciałabym, żeby moja córka patrzyła na mnie w ten sposób – matka opiernicza się w domu, a tatuś pracuje… Czuję się przez to wszystko totalnie bezużyteczna i niedoceniona. Wcześniej dyskwalifikowały mnie studia dzienne, a teraz ciąża. Boję się, że żadne dziecko nie chciałoby mieć matki, do której bez przerwy przyczepiona jest plakietka „życiowy nieudacznik”, bądź „ofiara losu”. Córka chciałaby mieć mamę, która będzie jej autorytetem. A ze mnie jaki autorytet?
Bez pracy i bez perspektyw, na dodatek jestem cholerykiem, więc łatwo mnie zirytować i szybko się załamuję, kiedy wszystko idzie pod górkę. Dlatego jestem już zmęczona wiecznym szukaniem pracy, marnowaniem czasu na jeżdżenie z rozmowy na rozmowę, kiedy widzę, że nic z tych rozmów nie wynika. Ok, żadna praca nie hańbi, mogłabym iść pracować w sklepie na kasie, ale ja chcę od życia trochę więcej, chcę się rozwijać, pracować w fajnym zespole, mieć jakieś perspektywy… Może wymagam od życia zbyt wiele…?
Ok, koniec marudzenia.
Moja wena twórcza ostatnio przerodziła się w uszycie 3 kocyków i maskotki dla córci. Natomiast ze skrawków powstało kilkanaście masKOTKÓW, które będą sprzedane charytatywnie przez Koterię. Prawdopodobnie pojawią się na pikniku w Kafce we wrześniu. Jeśli coś zostanie po pikniku, to pewnie pojedzie na wystawy kotów (gdzie również fundacja się czasem wystawia). Czasem mam taki dryg, że szyłabym i szyła. To bardzo często poprawia humor.
MasKOTKI prezentują się wspaniale, sama chętnie bym takiego wymiętosiła :D Najbardziej podoba mi się ten ogromny niebieski którego ogon wystaje z lewej strony zdjęcia. W ogóle jestem fanką tego materiału z którego jest wykonany, chciałabym mieć taki koc na chłodniejsze wieczory.
OdpowiedzUsuńPrzyznam szczerze, że ja również jestem właśnie na etapie szukania pracy, póki co idzie całkiem pozytywnie, no i nie szukam poważnego zajęcia tylko raczej czegoś lekkiego i dorywczego coby mieć drobne na jakieś głupoty. Z drugiej strony cieszę się że z tej pracy nie będę się musiała utrzymywać bo jestem pewna że byłoby to niewykonalne.
A co do siedzenia w domu, jak byłam mała zazdrościłam wszystkim koleżankom że ich mamy siedzą w domu i zawsze mają czas na wspólną zabawę lalkami czy spacer, że wracają ze szkoły i nie siedzą same do powrotu rodziców z pracy, nie ma co od razu zakładać najgorszego przecież.
piękne te maskotki :D masz dryg!
OdpowiedzUsuńnie ma się co załamywać - praca przyjdzie- nie zajac nie ucieknie. to ze teraz chwilowo nic nie masz wcale nie oznacza, ze tak bedzie na stale ;) na wszystko znajdzie sie czas- teraz sobie odpoczywaj. wiem, ze ciezko, bo sama niedawno szalalam, zeby juz gdzies sie zatrudnic, ale teraz jak nie mam na nic czasu, to chetnie bym sie wymieniła ;P wszystko ma swoje zalety i wady ;)
pozdrawiam
Humora
Ja póki co siedzę w domu i zajmuję się dzieckiem jednak nie uważam się za takiego mega darmozjada. Przy maluchu trzeba wykazać się dużą dawką cierpliwości i uważam, że opieka nad nim może bywać niekiedy cięższa aniżeli praca zarobkowa. Myślę, że Córka nie będzie miała o Tobie złego zdania. Ja nie mam takich obaw, bo wierzę, że jak poślę maluchy do przedszkola dostanę się na jakiś staż bądź gdzieś mnie przyjmą, a jak nie to mam koncepcję własnego biznesu i ta forma odpowiadałaby mi najbardziej.
OdpowiedzUsuńmasKOTKI wyglądają cudnie ^_^ fizyczne zajęcie się czymś, szczególnie jeśli to jest lubiane hobby, potrafi skutecznie poprawić humor :) i nic dziwnego, że stresujesz się problemami z ex-pracą męża. nie dotyka bezpośrednio, ale dotyka. Tak to niestety działa, uczucie niepokoju się udziela. Co do Twojego szukania pracy - trzymam kciuki, by się udało, choćby jakieś zdalne zlecenie. zawsze to coś :)
OdpowiedzUsuńA co do obaw odnośnie postrzegania przez córkę - wydaje mi się, że przez te kilka pierwszych lat bardziej będzie ceniła, cieszyła się z tego, że jesteś obok, cały czas. Do czasu nastoletnich lat i wstydzenia się za rodziców jeszcze masz mnóstwo czasu ;) potrafię zrozumieć o co Ci chodzi, skąd się biorą takie myśli - ale dla własnego zdrowia i spokoju ducha warto podjąć próbę odpuszczenia sobie, choćby na trochę :) wiem, że nie jest to łatwe, ale nie ma też co się teraz na ten temat spinać :)