ciurKOT

Tak się złożyło, że pod koniec stycznia wypadł nam bardzo niespodziewany trip do Londynu. Powodem były kwestie biznesowe, ale jednocześnie mieliśmy mnóstwo czasu na zwiedzanie i kręcenie się po mieście.



Tym razem zatrzymaliśmy się praktycznie w samym centrum Londynu w dzielnicy Soho. To jedno z fajniejszych miejsc, wszędzie blisko, masa knajp i restauracji praktycznie 5-10 minut od mieszkania, metro pod samym nosem. W prawdzie luksusów nie mieliśmy, mieszkanie w bardzo średnim standardzie, uliczka mała i wiecznie brudna, ale lokalizacja rekompensuje to wszystko.




Londyn to jedno z tych miast, które za każdym razem daje się poznać od trochę innej strony i zawsze czymś zaskakuje. Mam wrażenie, że każdego dnia trochę się zmienia. To był mój trzeci raz i z pewnością nie ostatni, planujemy przejechać przez niego na początku czerwca w trakcie naszych Szkockich wakacji.



Ostatnim razem będąc w stolicy UK byłam niezachwycona kulturą osobistą swoich rodaków oraz ogromną ilością Muzułmanów (widziałam ich tam conajmniej 2 razy więcej niż wszystkich innych kultur razem wziętych). Tym razem było inaczej - spotykałam rodaków, ale kulturalnych i miłych, mieszanka kulturowa również zmieniła swoje proporcje, pojawiło się więcej Azjatów oraz ludzi z krajów Śródziemnomorskich.

To co na pewno zmieniło się na minus, to przeludnienie, co wiązało się z przeogromnymi kolejkami do restauracji.
Żeby zjeść w Londynie dobre jedzenie (mam tu na myśli knajpy z dobrymi opiniami) trzeba poczekać conajmniej 30 min poza porą obiadową i około godziny w porze obiadowej. Kawiarnie oraz restauracje śniadaniowe w porannych godzinach również nie miały miejsc siedzących, więc najczęściej szliśmy trochę później, albo braliśmy kawę i rogalika na wynos.
Gdyby chociaż dało się zrobić rezerwację stolika… niestety nie jest to zbyt popularne w Londynie, więc restauracje w dużej większości nie prowadzą rezerwacji.
Jeśli przewidzicie ten fakt i planując obiad założycie sobie, że zajmie on Wam około 2 godzin, to jest to do zaakceptowania. Gorzej jest jednak w dniu wylotu, bo człowiek ma ograniczony czas ze względu na to, że musi dotrzeć na lotnisko na 2 godziny przed odlotem.
Nie mniej jednak w większości przypadków warto poczekać w takiej kolejce, bo jedzenie jest naprawdę przepyszne.
I tak mogę polecić Dishroom (kuchnia indyjska) oraz Burger & Lobster (tutaj pierwszy raz w życiu jadłam homara).


Również kawiarnie miło mnie zaskoczyły, najlepszą kawę piłam w Black Sheep Coffe.
Najlepsze w tym wszystkim jest to, że wszystkie lokale, które wymieniłam powyżej to sieciówki. Oczywiście nie takie jak McDonald czy Starbucks, ale jednak mają kilka lokali w Londynie. W Polsce sieciówka zazwyczaj oznacza spadek jakości serwowanych dań (tak jak to było w przypadku Bobby Burgera), jednak w Londynie, o dziwo, rozwój firmy i otwieranie kolejnych lokali nie sprawia, że stają się one gorsze.


Londyn w styczniu nie jest tak zimny i wietrzny jak Warszawa, przez cały nasz pobyt utrzymywało się między 10 -14 stopni. Padało, momentami nawet bardzo; raz przemoczyło nas aż do majtek (!), ale mimo wszystko było zielono i przyjemnie.





Jak się zapewne spodziewacie, musiałam odwiedzić po raz kolejny kocią kawiarnię.




Od mojego ostatniego pobytu doszło tu kilka kotów. Na szczęście trafiliśmy na moment, w którym praktycznie nikogo jeszcze nie było, więc koty były ciekawskie, chętne głaskania i łaknące kontaktu. Podchodziły same z siebie, ocierały się o nogi i towarzyszyły podczas delektowania się herbatą.


Potem, kiedy stopniowo pojawiało się coraz więcej ludzi koty przesuwały się coraz wyżej i głębiej. Po około 1,5 godziny praktycznie żadnego nie było w zasięgu człowieka.
Czasem się zastanawiam - taka kawiarnia to zazwyczaj dobre miejsce dla kotów, bo są ratowane ze schronisk, dostają ciepło i są kochane! Ludzie, którzy pracują w tej kawiarni są na prawdę ciepli i widać, że uwielbiają te małe mruczące kulki! Jednak moim zdaniem w kawiarni jest za dużo stolików, ilość osób będąca w danym momencie w kawiarni powinna być zredukowana do połowy. Myślę, że koty czułyby się wtedy bardziej komfortowo.


Ruch lewostronny to jest coś, do czego kompletnie nie mogę przywyknąć będąc w UK. Za każdym razem przechodząc przez jezdnię mam odruch patrzenia najpierw w lewo.
Zastanawiam się ile razy się zamotam, jak pojedziemy tam w czerwcu autem…


Londyn mimo swoich minusów ma pewien urok. Za każdym razem kiedy tam jestem mam wrażenie, że mogłabym tam zostać na zawsze; że to jest właśnie moje miejsce na ziemi. Oczywiście po powrocie do Warszawy stwierdzam zawsze, że to były tylko głupie myśli. Sama już nie wiem, tym razem znów czułam to samo…
Może Londyn jest moim miejscem na ziemi, ale jeszcze nie w tym momencie…



Zmieniając całkiem temat, moja przygoda z wolontariatem trwa już ponad 3 miesiące. Dzięki temu czuję się lepiej z samą sobą, mam wrażenie, że jestem potrzebna i akceptowana.


Koty są cudowne i wdzięczne za każdą minutę, którą się im poświęca. Cieszę się, że mogę być częścią czegoś tak cudownego i ważnego.



U nas póki co niewiele kocich zmian. Nadal walczymy ze struwitami, koty dostają kolejną pastę, która ma pomóc. Dodatkowo dodaję im więcej wody do jedzenia, bo wtedy mają bardziej rozwodniony mocz, co z kolei zapobiega zatkaniu cewki moczowej.


Misiek do tej pory nadal był na sterydzie, ale ostatnio było jakby trochę gorzej. Nie udało nam się zmniejszać częstotliwości podawania leku, utknęliśmy na 8 dniach i nie dało rady przejść na 9. Nie odpowiada mi to, bo ten konkretny steryd może w przyszłości przyczynić się do zachorowania Misia na cukrzycę. On i tak ma całą masę schorzeń, nie chcę mu dokładać kolejnego, które będzie wymagało podawania kolejnych zastrzyków i to w dodatku dzień w dzień.
Wczoraj była u nas wetka i zmieniła mu leki. Teraz powinno być tylko lepiej.
Jutro Misio będzie miał zabieg usunięcia kolejnych zębów, martwię się o niego, ale jednocześnie ufam mojej wetce. Wiem, że nie zdecyduje się na narkozę, jeśli wyniki badań będą kiepskie.


Maja jest z kotami w coraz lepszej komitywie. Uwielbia je głaskać i przytulać. Misiek jest jedyny, który sobie na takie przytulanie pozwala, ale Purka i Amaya też coraz częściej podchodzą na głaskanie.


Cieszę się, że koty są ważną częścią jej życia, dom bez zwierzaków to zwykłe mieszkanie. One wnoszą tyle radości i miłości, że naprawdę nie wyobrażam sobie jak ludzie mogą mieszkać bez żadnego nawet najmniejszego szczurka, chomika czy fretki.

Moje zcyborgowanie postępuje! Na początku stycznia po 2 latach wahania zdecydowałam się wreszcie na implant zęba. Stałam się bogatsza o śrubę w szczęce, aktualnie wszystko się goi i w połowie kwietnia ruszamy z kolejną częścią - nakładką na śrubę, wyciskami i koroną.
Nie było tak strasznie jak myślałam, całość jest dużo bardziej komfortowa niż leczenie zachowawcze labo tym bardziej kanałowe. Tutaj po zejściu znieczulenia boli tylko rozcięte dziąsło, które goi się już praktycznie po 2-3 dniach. Szwy same zaczęły mi wychodzić i po 4 dniach je sobie zwyczajnie wyjęłam, bo wisiały mi smętne sznurki, które przeszkadzały w jedzeniu.

Moja miłość do sukulentów rośnie razem z nimi. Mam ich coraz więcej, pojawiły się także 2 kaktusy. Do tej pory nie przepadałam za nimi, ale teraz widzę, że zaczynam je lubić.
Czyżbym się starzała? Kiedyś nie lubiłam kwiatów - żadnych. Zawsze mówiłam, że w moim domu nie będzie ich, bo nie mam czasu żeby o nie dbać. Zieleń była dla mnie dobra za oknem.
Po wyprowadzeniu się od mamy miałam przez chwilę jednego kwiatka (bo Adam chciał), który zdechł po 3 miesiącach. Wtedy zrezygnowałam na dobre.
Tymczasem teraz nie potrafię wyjść ze sklepu budowlanego bez conajmniej jednego nowego sukulenta!
Lubię je, Adam zrobił mi półki, na których stoją piętrowo moje kwiatki. Dzięki temu mają dobry dostęp do światła. Purka oczywiście też polubiła nowe miejsce do obserwacji!


Powoli przygotowuję się mentalnie do marcowego wylotu do Tajpej. Nadal jeszcze nie mamy biletów, ale wyjazd jest zatwierdzony, więc na 90% się odbędzie. Marzyłam o Azji już od dawna, co prawda ciągnie mnie do Japonii, ale Tajwan też jest piękny i podobno bardzo niedoceniony. A Japonię chcę sobie zostawić na za kilka lat, kiedy Maja będzie trochę większa. Chciałabym, żeby zapamiętała cokolwiek z tego wyjazdu.

Staram się ostatnio być bardziej odważna, wiele rzeczy planuję i chcę przez ten rok przejść jak burza. Chcę przestać się bać i uwierzyć w sukces. Chciałabym znaleźć swoje prawdziwe powołanie i samą siebie. Tak na prawdę trochę zaczęłam już w zeszłym roku, kiedy wbrew praktycznie wszystkim zaczęłam działać w wolontariacie. Mam dość słuchania opinii innych ludzi i życia tak jak oni tego chcą.
Chciałabym postawić wielki krok, który w przyszłości będzie owocował i pozwoli mi spełnić moje marzenia, na które w tej chwili nie mogę sobie pozwolić.
Wierzę, że powoli uda mi się otworzyć sobie nowe możliwości i zacząć tak, jak już dawno powinnam to była uczynić.